Jesień smutną ma twarz

Jesień

- Krzysztof Kamil Baczyński -

Drzewa na wieczną jesień schodzą w szare parki

przez pastelowe chwile przegniłej pogody;

w zamglonych nocach dni kucające o zmrok;

czai się pustą twarzą niebo bez obłoków.

Rano... znowu się budzę w przekroplonej ciszy,

sen odrasta w powiekach napęczniałych męką,

Szarość tańczy po szybach pajączkami pyłu,

pokój się wpół unosi na ugiętych rękach

i sennie mi spogląda w rozproszone oczy...

Rano... w szum odbiegają myśli już odległe

i ty odpływasz w zachód mgieł odeszłym...

ulice wchodzą oknem, blade bezobliczem,

szorstką powierzchnią bruków w szyby mgłami spierzchłe.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dzień się prześliźnie długim, lepkim ślizgiem

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

aż spłynie wieczór gęsty z szarych tapet

i westchnie jesień odległych pociągów wysapem,

Szarość pokoi podpali się zgniłą purpurą chryzantem.

W nocy pies we mgle szczeka,

rozpruwa szwy ciszy

i czkawka echa kaszle z przegniłych płuc podwórz.

Nie chodź po zwiędłym zmroku, lepiej okno otwórz:

przestrzeń powiewa w usta gorzką, wonną jesień.

NEX 5 | SEL 18-55/3,5-5,6 | ISO 6400 | 46 mm | f/5,0 | 1/10 s

Strony